Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis

Sed potestne rerum maior esse dissensio? Sed haec omittamus; Ille enim occurrentia nescio quae comminiscebatur; Quam si explicavisset, non tam haesitaret. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Illi enim inter se dissentiunt.

Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Occultum facinus esse potuerit, gaudebit;

Qualem igitur hominem natura inchoavit? Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono. Ut id aliis narrare gestiant? Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Tuo vero id quidem, inquam, arbitratu.

Prioris generis est docilitas, memoria; Praeteritis, inquit, gaudeo. Que Manilium, ab iisque M. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Ego vero isti, inquam, permitto.